En sonunda kafana tak ediyor, ' tamam ' diyorsun yeter bu kadar.. Anlıyor ve mırıldanıyorsun kendi kendine " AŞK, AŞK'IN KENDİSİNE AŞIKTIR ASLINDA " diye.. Kalbe kilit vuruyorsun, içinde yaşamaya yemin ediyorsun ; tutunacak bir dal arıyorsun. Bunları yapmak bile günah belki, belki bunlar acıların en büyüğü belki de bir umudun, yeni bir aşkın başlangıcının ilk adımları ; mutluluğun ilk sahnesi.. Bir yandan korkuyorsun, bir yandan da düşünüyorsun. Etrafına rol kesmekten sıkılıyorsun, dayanamıyorsun artık. Kalbin haykırmanı söylüyor aşkını, tekrar kaybedeceğini bile bile haykırmanı, aklın ise tam tersini.. Aksine yeni birini istiyor. Tabi sen kalbini dinlersen sonucun ne olacağını biliyorsun, bıkmış usanmışsın artık.. Tabi bıkmak usanmakta değil bu, değişik çok farklı bir şey.. Sırf bu yüzden aklını seçiyorsun, aklındakileri uyguluyorsun kimseyi hiçbir şeyi aldırmadan.. Onun gözü önünde sahte tebessümler ediyor, onu bitirdiğini göstermeye çalışıyorsun. Aslında içindeki hisler, kalbindekiler seni bitiriyor ; lakin farkında bile değilsin.. Ama sonunda, sonunda aklını seçtiğine dua ediyorsun ; çünkü buluyorsun sana mutluluğu yaşatacak, huzuru tattıracak kişiyi.. İşte o zaman kalbindekini, hani ilk aşkın olan kişiyi oraya gömüyorsun, bir daha çıkarmamak üzere. Gelecekte ne olur bilmiyorsun ama yeni bir aşka yelken açıyorsun, nice mutlululuklara yol alıyorsun ; belkide sonunda onunla olacak bir mutluluğa..
