Kaç gündür geceli, gündüzlü huzur'u düşünmekten, pek huzursuzum. Huzurun manasını tam anlamıyla kavrayıp idrak etmeye, iliklerime kadar hissedip, yaşamaya çalışıyorum. Şunu fark ettim; huzur, mutluluktan daha olgun, daha doyurucu bir kelime! Mutluluk bir sonuçtur. Bir şeyler sebebiyle oluşur. Okul bitirme mutluluğu, zengin olma mutluluğu, evlat sahibi olma mutluluğu vb. Fakat huzurlu olmak için bir şeyler kazanmaya, çeşitli edinimlere ihtiyaç yoktur. Huzura sevk eden hidayet yolunda, adımların çarptıkça kaldırımlara; huzur gelir, seni bulur.
Çünkü;
Huzur: Tevekküldür.
Huzur: Güvendir.
Huzur: Rızadır.
Huzur: Farkındalıktır.
Huzur: İlahi kudrete teslim olmanın ta kendisidir!
Oysa devir; bunalım devri. Kriz, gerilim ve buhran devri. İnsanlık, mahrumiyetten, mahrum olmaktan, doyumsuzluktan, nefsin tanrısal isteklerine köle olup, tek ilahtan uzakta kalmaktan ve sürekli tüketmekten, tükenmiş, mutsuzluk hastalığına düçar olmuş.
Anti-depresanlar, psikiyatriler, intiharlar ve isyanlarla çepeçevre bir dünya yaşadığımız...
